" Εἶπε δὲ καὶ πρός τινας τοὺς πεποιθότας ἐφ᾿ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσὶ δίκαιοι, καὶ ἐξουθενοῦντας τοὺς λοιπούς, τὴν παραβολὴν ταύτην·
ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται."
Λουκ.18:9-14
ἱλάσθητι
β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής του παθητικού αορίστου του ρήματος ἱλάσκομαι: συγχώρεσε, να είσαι ευνοϊκός, σπλαχνικός, ελεήμων, ἱλάσθητί μου τῶν ἁμαρτιῶν (συγχώρεσέ μου τις αμαρτίες). Γίνου, έσο, εύσπλαχνος, ελεήμων, οικτίρμων (από το ομηρικό «ιλήκω» και «ίλημι»
Η προστακτική "ιλασθητι μοι τον αμαρτωλό" του μετανοούντος τελώνη δηλώνει την αναγνώριση της αμαρτίας του και με την ταπεινή του προσευχή ζηταει ελέος-συγχώρηση από τον Θεό .
Να κανει δηλ ελεος ο Θεός. Άρα χρειάζεται απαραιτητα η μετάνοια η έμπρακτη για να δωθεί έλεος-συγχώρηση από τον Θεό.
Γνωριζουμε βεβαιως οτι χωρίς χύσεως αιματος δεν γινεται αφεση αμαρτιών.Επρεπε λοιπον να υπαρξει ο εξιλαστήριος Αμνός ο οποιος να αιρει επανω του τις αμαρτιες των ανθρωπων ωστε ο ανθρωπος να σωζεται απο την ποινη του θανατου του αιωνιου καθως ειναι γεραμμενο οτι ο μισθός της αμαρτίας ειναι θανατος. Γι αυτό ο Χριστός εδωσε τον εαυτό του αντιλυτρο υπερ παντός ανθρωπου... εννοειται ανθρωπου που μεταννοει και βεβαιως δεν αμαρτανει εκουσιως ητοι ισχύει το "ουκετι πλεον αμαρτανει"!
Διαβάζουμε σχετικά με την εννοια του αντιλυτρου : "Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων" Α΄Τιμ.2,5-6αντίλυτρον = αντιτιμον εξαγορας αιχμαλώτου , αντιδοτον,αντιφάρμακον
αντιλυτρόω= εξαγοραζω αμοιβαιως εκ της αιχμαλωσίας.
απο ελλην λεξικό Αν.Γιάνναρη 1916
Προυπόθεση της πράξης της λύτρωσης , της εξαγοράς του αιχμαλώτου ειναι οτι ο αιχμάλωτος αποδέχεται με ευγνωμοσύνη το αντιτιμο ,αντιλυτρο που του προσφέρει ο Λυτρωτής του.Τουτο απαραιτητο για να ισχύσει η πράξη της Λύτρωσης
το τελειον αντίλυτρον
Ανθρωπος αμάρτησε και έπρεπε να ευρεθεί ενας αναμαρτητος ανθρωπος ο οποιος επρεπε να πληρώσει υπερ του αμαρτωλού ανθρώπου.Το εδάφιο ομιλει για τον ανθρωπο Ιησού Χριστό οχι για τον θεανθρωπο που λένε οι τριαδολατρες ασεβεις οι οποιοι δια των παραδόσεων τους αλλοιωσαν το πνευμα του λόγου του Απ.Παυλου.
Ο Χριστός λέγει ο απ Παυλος εγινε "ανθρωπος ομοιος με τους ανθρωπους παρεκτός ομως αμαρτίας εν ταις ημεραις της σαρκός αυτού ...εισακουσθεις απο της ευλαβειας του . καιπερ (παρ όλο)που ηταν υιός, εμαθεν την υπακοή απ όσα επαθε και τελειωθείς εγινε αίτιος σωτηρίας αιωνίου σε ολους τους υπακούοντας εις αυτόν, προσαγορευθείς υπο του Θεού αρχιερευς κατα την ταξιν Μελχισεδέκ " Εβρ 5,7-10
Ανθρωπος αμάρτησε και έπρεπε να ευρεθεί ενας αναμαρτητος ανθρωπος ο οποιος επρεπε να πληρώσει υπερ του αμαρτωλού ανθρώπου.Το εδάφιο ομιλει για τον ανθρωπο Ιησού Χριστό οχι για τον θεανθρωπο που λένε οι τριαδολατρες ασεβεις οι οποιοι δια των παραδόσεων τους αλλοιωσαν το πνευμα του λόγου του Απ.Παυλου.
Ο Χριστός λέγει ο απ Παυλος εγινε "ανθρωπος ομοιος με τους ανθρωπους παρεκτός ομως αμαρτίας εν ταις ημεραις της σαρκός αυτού ...εισακουσθεις απο της ευλαβειας του . καιπερ (παρ όλο)που ηταν υιός, εμαθεν την υπακοή απ όσα επαθε και τελειωθείς εγινε αίτιος σωτηρίας αιωνίου σε ολους τους υπακούοντας εις αυτόν, προσαγορευθείς υπο του Θεού αρχιερευς κατα την ταξιν Μελχισεδέκ " Εβρ 5,7-10
Πολύ καθαρά ο απ Παυλος λέγει οτι ο Χριστός εγινε αιτιος σωτηρίας αιωνιους σε ολους τους υπακούοντας εις Αυτόν !
Οταν λέγει ο απ Παυλος οτι ο Χριστός εθυσιάσθη υπερ παντός ανθρωπου εννοει οτι η θυσια του Χριστού ειναι προσφορά προς ολους τους ανθρωπους αλλά χρειάζεται και η ζητηση απο μερους του κάθε ανθρωπου καθως παντοτε ισχύει ο νομος της προσφοράς και της ζητησης για να γίνει η εξαγορά των αμαρτιων μας ωστε να ειμαστε αγιασμενοι ...τουτο διαβαζουμε Εβρ 10,5-14
Οταν λέγει ο απ Παυλος οτι ο Χριστός εθυσιάσθη υπερ παντός ανθρωπου εννοει οτι η θυσια του Χριστού ειναι προσφορά προς ολους τους ανθρωπους αλλά χρειάζεται και η ζητηση απο μερους του κάθε ανθρωπου καθως παντοτε ισχύει ο νομος της προσφοράς και της ζητησης για να γίνει η εξαγορά των αμαρτιων μας ωστε να ειμαστε αγιασμενοι ...τουτο διαβαζουμε Εβρ 10,5-14
"σώμα δε καταρτίσω μοι...ιδού ηκω -ερχομαι του ποιησαι το θέλημα σου...εν ω θελήματι ηγιασμένοι εσμέν δια της προσφοράς του σώματος Ιησού Χριστού εφάπαξ. μίαν γαρ προσφορά τετελειωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους"
Εφαπαξ δηλ. μία προσφορά του σώματος Ιησού Χριστού εννοειται υπερ των υπακουόντων εις Αυτόν και όχι βεβαιως των απειθούντων, αδιαφορούντων εν ασυνειδησία και οσων βεβαιως θεωρουν το αιμα του Χριστού κοινο η των εκουσιως αμαρτανόντων.
Το ιδιο συμβαινει και στην περιπτωση που διδεται χάρη σε καταδικο , ο οποιος αποδέχεται την χάρη για να απελευθερωθει . Υπήρξε περιπτωση που καποιος καταδικος με θανατική ποινή ενω ειχε λαβει χαρη απο τον Ανωτατο αρχοντα της πολης ,δεν την απεδεχθη και ετσι δεν απεφυγε την εκτελεση της ποινής του.
Ετσι λοιπόν οταν η αγία Γραφη ομιλει οτι ο Χριστός απεθανε υπερ παντός ανθρωπου και οτι εδωσε τον εαυτό Του αντιλυτρο υπερ παντός ανθρωπου...εννοούμε οτι η προσφορά χάρης -λύτρωσης της θυσίας του Χριστού ειναι για ολους μεν τους ανθρωπους αμαρτωλούς αλλά για να ισχύσει πρέπει και να γινει αποδεκτή απο τον κάθε αμαρτωλό ανθρωπο.
Η αγία Γραφη λέγει με πασαν σαφηνεια οτι ο Θεός διδει την εξουσία να ονομασθούν υιοί Θεού μονο οσοι δέχονται τον Χριστό ως προσωπικό Σωτηρα και Κυριό τους. Και αυτό σημαινει οτι ο ανθρωπος αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και γι αυτό ομολογει οτι ο Χριστός πεθανε για τις αμαρτίες του και ανεστη για την δικαιωση του.
Γινεται δηλ μια συμφωνία-συνθηκη επι της θυσιας του Χριστού μεταξύ αφ ενός του Θεού που εδωσε τον Υιό Του για να μη απωλεσθει πας ο πιστευων εις αυτόν και αφ ετερου ο καθε ενας αμαρτωλός που αποδεχεται την πράξη της λύτρωσης του και βεβαιως δεχεται με ευγνωμοσύνη την κυριότητα του Ελευθερωτη Χριστού επι του εαυτού του ,μη πραττοντας πλεον τις αμαρτιες του παρελθόντος.
Συμπερασμα η λύτρωσή μας - η συγχωρηση των αμαρτιων μας γινεται εφοσον εκδηλωθει η εμπρακτη γνησια μετανοια μας και η οποια βεβαιως προυποθέτει την επίγνωση της αμαρτωλότητας μας. Δεν μπορει κανενας να συγχωρεθει αν δικαιολογει και κρυβει την αμαρτια του. Αυτο το κανουν οι διαχρονικοί Φαρισσαϊζοντες οι οποιοι ειναι χειρότεροι των ασωτων καθως ποτε δεν ερχονται εις εαυτον ωστε να αναγνωρισουν την αμαρτωλοτητα τους.
Εφαπαξ δηλ. μία προσφορά του σώματος Ιησού Χριστού εννοειται υπερ των υπακουόντων εις Αυτόν και όχι βεβαιως των απειθούντων, αδιαφορούντων εν ασυνειδησία και οσων βεβαιως θεωρουν το αιμα του Χριστού κοινο η των εκουσιως αμαρτανόντων.
Το ιδιο συμβαινει και στην περιπτωση που διδεται χάρη σε καταδικο , ο οποιος αποδέχεται την χάρη για να απελευθερωθει . Υπήρξε περιπτωση που καποιος καταδικος με θανατική ποινή ενω ειχε λαβει χαρη απο τον Ανωτατο αρχοντα της πολης ,δεν την απεδεχθη και ετσι δεν απεφυγε την εκτελεση της ποινής του.
Ετσι λοιπόν οταν η αγία Γραφη ομιλει οτι ο Χριστός απεθανε υπερ παντός ανθρωπου και οτι εδωσε τον εαυτό Του αντιλυτρο υπερ παντός ανθρωπου...εννοούμε οτι η προσφορά χάρης -λύτρωσης της θυσίας του Χριστού ειναι για ολους μεν τους ανθρωπους αμαρτωλούς αλλά για να ισχύσει πρέπει και να γινει αποδεκτή απο τον κάθε αμαρτωλό ανθρωπο.
Η αγία Γραφη λέγει με πασαν σαφηνεια οτι ο Θεός διδει την εξουσία να ονομασθούν υιοί Θεού μονο οσοι δέχονται τον Χριστό ως προσωπικό Σωτηρα και Κυριό τους. Και αυτό σημαινει οτι ο ανθρωπος αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και γι αυτό ομολογει οτι ο Χριστός πεθανε για τις αμαρτίες του και ανεστη για την δικαιωση του.
Γινεται δηλ μια συμφωνία-συνθηκη επι της θυσιας του Χριστού μεταξύ αφ ενός του Θεού που εδωσε τον Υιό Του για να μη απωλεσθει πας ο πιστευων εις αυτόν και αφ ετερου ο καθε ενας αμαρτωλός που αποδεχεται την πράξη της λύτρωσης του και βεβαιως δεχεται με ευγνωμοσύνη την κυριότητα του Ελευθερωτη Χριστού επι του εαυτού του ,μη πραττοντας πλεον τις αμαρτιες του παρελθόντος.
Ο λυτρωμένος απο τον Χριστό δεν ανηκει πλέον στον εαυτό του αλλά στον εξαγοράσαντα αυτόν που ειναι ο Χριστός Κυριος και Σωτήρας του και ετσι περπαταει μια καινουργια ζωή αγιότητας καθως πλεον δια της υπακοής του γινεται ενα νεο εν Χριστω κτισμα πνευματικό στον οποιο βεβαιως δεν υπάρχει παλαια ζυμη αμαρτιας. Ο Χριστός πάντοτε ελεγε στους μαθητές Του να προσέχουν απο της ζυμης των Φαρισσαιων. Οταν λεμε περπαταει ο πιστός του Χριστού εν καινοτητι αγιας ζωής εννοουμε οτι περπαταει εν τω φωτί της Αληθειας του Χριστού και ετσι συγχωρούνται και οι τυχόν αμαρτιες που σαν ανθρωποι εκ λαθους κανουμε και που βεβαιως δεν τις κρυβουμε αλλα τις φανερωνουμε στον Κυριο.
Συμπερασμα η λύτρωσή μας - η συγχωρηση των αμαρτιων μας γινεται εφοσον εκδηλωθει η εμπρακτη γνησια μετανοια μας και η οποια βεβαιως προυποθέτει την επίγνωση της αμαρτωλότητας μας. Δεν μπορει κανενας να συγχωρεθει αν δικαιολογει και κρυβει την αμαρτια του. Αυτο το κανουν οι διαχρονικοί Φαρισσαϊζοντες οι οποιοι ειναι χειρότεροι των ασωτων καθως ποτε δεν ερχονται εις εαυτον ωστε να αναγνωρισουν την αμαρτωλοτητα τους.
Χωρις την αυτογνωσία ο ανθρωπος δεν δυναται να μετανοήσει καθως δεν ερχεται ποτέ εις εαυτόν οπως ηλθε ο άσωτος μεσα στους χοίρους...
Ο Φαρισαίος εδώ που αυτοσυστηνεται ως δίκαιος δεν έχει αίσθηση της αμαρτίας που τον βαραίνει...κατα πρωτον ως εναντιομενο στον Χριστό αλλά και ως ανθρωπο τυπολάτρη-νομικιστή που υποκρινεται ευσέβεια κανοντας μεγαλες προσευχές, επιδεικτικές νηστειες...ενω ταυτοχρονα μπορούσε ανερυθρίαστα να κλέβει τις χήρες... κατι που εκαναν οι πλειστοι Φαρισσαιοι. Αυτο δηλ. που κανει ο Φαρισσαιος ειναι να εξυμνεί την εθελο-θρησκευτικότητα του-στην ουσία προσπαθει να εξαπατήσει τον Θεό οπως εξαπατα τους ανθρωπους ....
Ετσι ο εθελοθρησκευομενος Φαρισσαιος διαπράττει αθεοφοβία και αφρωσύνη καθως στην ουσια ειναι χειροτερος των εθνικων Ελλήνων που ειχαν στοιχειωδη λογική να καταλαβαινουν το αυτονοητο οτι "υπαρχει δικης οφθαλμός ος τα πανθ΄όρά" και βεβαιως κανεις και τιποτα δεν μπορεί να κρυφθει απο τον Θεό.
Ο Θεος ελεει οντινα δυναται να ελεήσει και λέγει ο Ψαλμωδός πολύ καθαρα οτι ο Θεός ελεει τον οποιον φοβαται και σεβεται τον Θεό .και τουτο διαβαζουμε : "Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος και ,μακροθυμος και πολυελαιος...ότι κατά το υψος του ουρανού από της γης εκραταιωσε Κύριος το έλεος Αυτού επί τους φοβούμενος Αυτον" Ψαλμος 102:8-11
Ο Φαρισαίος εδώ που αυτοσυστηνεται ως δίκαιος δεν έχει αίσθηση της αμαρτίας που τον βαραίνει...κατα πρωτον ως εναντιομενο στον Χριστό αλλά και ως ανθρωπο τυπολάτρη-νομικιστή που υποκρινεται ευσέβεια κανοντας μεγαλες προσευχές, επιδεικτικές νηστειες...ενω ταυτοχρονα μπορούσε ανερυθρίαστα να κλέβει τις χήρες... κατι που εκαναν οι πλειστοι Φαρισσαιοι. Αυτο δηλ. που κανει ο Φαρισσαιος ειναι να εξυμνεί την εθελο-θρησκευτικότητα του-στην ουσία προσπαθει να εξαπατήσει τον Θεό οπως εξαπατα τους ανθρωπους ....
Ετσι ο εθελοθρησκευομενος Φαρισσαιος διαπράττει αθεοφοβία και αφρωσύνη καθως στην ουσια ειναι χειροτερος των εθνικων Ελλήνων που ειχαν στοιχειωδη λογική να καταλαβαινουν το αυτονοητο οτι "υπαρχει δικης οφθαλμός ος τα πανθ΄όρά" και βεβαιως κανεις και τιποτα δεν μπορεί να κρυφθει απο τον Θεό.
Ο Θεος ελεει οντινα δυναται να ελεήσει και λέγει ο Ψαλμωδός πολύ καθαρα οτι ο Θεός ελεει τον οποιον φοβαται και σεβεται τον Θεό .και τουτο διαβαζουμε : "Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος και ,μακροθυμος και πολυελαιος...ότι κατά το υψος του ουρανού από της γης εκραταιωσε Κύριος το έλεος Αυτού επί τους φοβούμενος Αυτον" Ψαλμος 102:8-11
