Θα ήθελα να συμμεριστώ μαζί σας μερικές σκέψεις επι του θέματος του εδαφίου “εν αρχη ην ο λογος και ο λογος ην προς τον θεον και θεος ην ο λογος , ουτος ην εν αρχη προς τον θεον” Ιωάν.α΄,1-2
Ο απ.Ιωάννης εξηγεί ότι εκτός απο τον Θεό στην προκόσμια σκηνή στέκεται απέναντί Του ένα άλλο θείο πρόσωπο ο οποίος ήτο ο μονογενής Υιός Του,ο Χριστός !
Ο απ.Ιωάννης εκ Θεού πληροφορείται ότι ο Λόγος της ύπαρξης των πάντων ήταν ένα θείο Πρόσωπο και όχι ιδέα! και γι’ αυτό παρουσιάζει τη προκόσμια σκηνή μεταξύ 2 μόνο θείων προσώπων και αυτά τα θεία πρόσωπα είναι ο Λόγος δηλ.ο Αίτιος της Δημιουργίας του κόσμου σε μιά θέση στραμμένη προς τον Θεό Πατέρα γι αυτό και λέγει 2 φορές …και “θεός ην ο Λόγος και ητο προς τον Θεό”. Ευκολονόητο είναι ότι ο λόγος δεν σημαίνει εν προκειμένω ομιλία του Θεού διότι η ομιλία δεν μπορεί να είναι απέναντι του ομιλούντος!
Και βέβαια δεν μπορεί η ομιλία να είναι θεός…επίσης δεν μπορεί να αποτελεί μιά εσωτερική σοφία ενυπάρχουσα εντός του Θεού ή μιά “λογική” ενδιάθετη εντός του Θεού Πατρός καθότι η σοφία δεν μπορεί να είναι προς τον Θεό ,ούτε βέβαια μπορεί να αιωρείται… αλλά βεβαίως μπορεί η σοφία να είναι εν προσώπω του μονογενούς θεού Υιού ο οποίος είναι μία ξεχωριστή θεία προσωπικότητα στραμμένη προς τον Θεό!
Οι της Βιβλικής εταιρείας εξέδωσαν την έκδοση της Αγίας Γραφής με μετάφραση στη Δημοτική, την οποίαν επιμελήθηκαν 4 καθηγητές της ερμηνείας της Κ.Δ με τις απαραίτητες ευλογίες της θρησκευτικής εξουσίας της Ελλάδος και ούτε λίγο ούτε πολύ τολμούν να θέτουν ως σχολιασμό και μάλιστα εντός της αγίας Γραφής (στο τέλος υπάρχει Λεξιλόγιο με σχολιασμό-ερμηνεία των λέξεων)-
όπου εκεί δίδεται το προκαταληπτικό αυθαίρετο συμπέρασμα ότι {ο “Λόγος” (η Σοφία) που ενανθρώπησε στον Ιησού…είναι ο ίδιος ο Θεός} !!! και μάλιστα σημειώνει τα εδάφια 1,1-2 εντός παρενθέσεως για να δείξει ότι το συμπέρασμα αυτό προκύπτει απο τα εδάφια 1-2 του α΄κεφ του ευαγγελίου του Ιωάννου!
Αυτός είναι ο ορισμός της κατευθυνόμενης δογματικής παρερμηνείας η οποία μάλιστα ευρίσκεται εντός της Α.Γραφής και έτσι προκαταλαμβάνει τον αναγνώστη να δεχθεί τον προϋπάρχοντα μονογενή θεό Υιό, ως την ενδιάθετη σοφία του Θεού ,κάτι ιδεατό δηλ. …που παραπέμπει βεβαίως σε νεοπλατωνική δοξασία.
Παρερμηνευοντας τον Λόγο ως ενδιάθετη εντός του Θεού σοφία … καταφέρνουν να ενσωματώνουν τις 2 θείες Οντότητες του Πατρός και του Υιού σε μία ενιαία τριαδική τριπλή σύνθεση προσώπων δηλ μιά υιο-πατερικο-πνευματική τριπλότητα… αλλοιώνοντας έτσι και την Οντότητα του Θεού Πατρός αλλά και την ξεχωριστή θεία Οντότητα του θεού Υιού Αυτού…
Κάνοντας αυτή τη δογματική ενσωμάτωση οι παρεμηνευοντες τας Γραφάς έκαμαν το αδιανόητο …να αφαιρέσουν την ξεχωριστή προσωπικότητα του Υιού του Θεού, ο Οποίος ήταν προς τον Θεό και όχι μέσα στον Θεό! Συνεπώς είναι λάθος η μετάφραση του λόγου ως “ομιλία-ρήμα-λογική” στα Ελληνικά και ως “word” στα αγγλικά.
Ο απ.Ιωάννης εκ Θεού πληροφορείται ότι ο Λόγος της ύπαρξης των πάντων ήταν ένα θείο Πρόσωπο και όχι ιδέα! και γι’ αυτό παρουσιάζει τη προκόσμια σκηνή μεταξύ 2 μόνο θείων προσώπων και αυτά τα θεία πρόσωπα είναι ο Λόγος δηλ.ο Αίτιος της Δημιουργίας του κόσμου σε μιά θέση στραμμένη προς τον Θεό Πατέρα γι αυτό και λέγει 2 φορές …και “θεός ην ο Λόγος και ητο προς τον Θεό”. Ευκολονόητο είναι ότι ο λόγος δεν σημαίνει εν προκειμένω ομιλία του Θεού διότι η ομιλία δεν μπορεί να είναι απέναντι του ομιλούντος!
Και βέβαια δεν μπορεί η ομιλία να είναι θεός…επίσης δεν μπορεί να αποτελεί μιά εσωτερική σοφία ενυπάρχουσα εντός του Θεού ή μιά “λογική” ενδιάθετη εντός του Θεού Πατρός καθότι η σοφία δεν μπορεί να είναι προς τον Θεό ,ούτε βέβαια μπορεί να αιωρείται… αλλά βεβαίως μπορεί η σοφία να είναι εν προσώπω του μονογενούς θεού Υιού ο οποίος είναι μία ξεχωριστή θεία προσωπικότητα στραμμένη προς τον Θεό!
Οι της Βιβλικής εταιρείας εξέδωσαν την έκδοση της Αγίας Γραφής με μετάφραση στη Δημοτική, την οποίαν επιμελήθηκαν 4 καθηγητές της ερμηνείας της Κ.Δ με τις απαραίτητες ευλογίες της θρησκευτικής εξουσίας της Ελλάδος και ούτε λίγο ούτε πολύ τολμούν να θέτουν ως σχολιασμό και μάλιστα εντός της αγίας Γραφής (στο τέλος υπάρχει Λεξιλόγιο με σχολιασμό-ερμηνεία των λέξεων)-
όπου εκεί δίδεται το προκαταληπτικό αυθαίρετο συμπέρασμα ότι {ο “Λόγος” (η Σοφία) που ενανθρώπησε στον Ιησού…είναι ο ίδιος ο Θεός} !!! και μάλιστα σημειώνει τα εδάφια 1,1-2 εντός παρενθέσεως για να δείξει ότι το συμπέρασμα αυτό προκύπτει απο τα εδάφια 1-2 του α΄κεφ του ευαγγελίου του Ιωάννου!
Αυτός είναι ο ορισμός της κατευθυνόμενης δογματικής παρερμηνείας η οποία μάλιστα ευρίσκεται εντός της Α.Γραφής και έτσι προκαταλαμβάνει τον αναγνώστη να δεχθεί τον προϋπάρχοντα μονογενή θεό Υιό, ως την ενδιάθετη σοφία του Θεού ,κάτι ιδεατό δηλ. …που παραπέμπει βεβαίως σε νεοπλατωνική δοξασία.
Παρερμηνευοντας τον Λόγο ως ενδιάθετη εντός του Θεού σοφία … καταφέρνουν να ενσωματώνουν τις 2 θείες Οντότητες του Πατρός και του Υιού σε μία ενιαία τριαδική τριπλή σύνθεση προσώπων δηλ μιά υιο-πατερικο-πνευματική τριπλότητα… αλλοιώνοντας έτσι και την Οντότητα του Θεού Πατρός αλλά και την ξεχωριστή θεία Οντότητα του θεού Υιού Αυτού…
Κάνοντας αυτή τη δογματική ενσωμάτωση οι παρεμηνευοντες τας Γραφάς έκαμαν το αδιανόητο …να αφαιρέσουν την ξεχωριστή προσωπικότητα του Υιού του Θεού, ο Οποίος ήταν προς τον Θεό και όχι μέσα στον Θεό! Συνεπώς είναι λάθος η μετάφραση του λόγου ως “ομιλία-ρήμα-λογική” στα Ελληνικά και ως “word” στα αγγλικά.
Η επιλογή της λέξεως ομιλία/word ως ερμηνεία της αντίστοιχης αγιοκειμενικής “λογος” δημιουργεί ερωτήματα που παραπέμπουν σε τυχόν δογματική παρεισφρύουσα παράφραση ή απλά άγνοια της ελληνικής αρχαίας γλώσσης. Αυτή η γνώση το πως δηλ. ακριβώς έγινε- υλοποιήθηκε η έμπνευση του Ύψιστου Θεού περί της Δημιουργίας των πάντων δεν υπήρχε πριν τόσο καθαρά διατυπωμένη. Έτσι ο απ.Ιωάννης αποκαλύπτει στους Εφεσίους αλλά και σε όλους μας να κατανοήσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ,ο μονογενής Υιός του Θεός προυπήρχε εις τον Ουρανό και μάλιστα ήταν Εκείνος δια του Οποίου ο Θεός εποίησε τα πάντα, δηλ.ο εν αρχή Αίτιος των πάντων.
Στο άγιο κείμενο ο απ.Ιωάννης δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχε άλλη οντότητα εκτός του Θεού και του μονογενούς Υιού του Θεού και επίσης ότι θεός ήτο ο Χριστός δηλ.είχε θεία φύση ως Υιός του Θεού.Ο απ.Παύλος λέγει στην προς Φιλιππησίους επιστ. “εν μορφή θεού υπάρχων” δηλ. ήταν θεός Υιός και όχι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός Πατήρ Του και έτσι ποίησε την δημιουργία ,υλοποιώντας το θέλημα του Πατρός Θεού Του,συνεργώντας μαζί με τον Πατέρα στην ποίηση του ανθρώπου..στο “ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα και ομοίωσιν ημών”! Συνεπώς ο Θεός Πατήρ δια του Χριστού ,του Υιού Του ποίησαν τον άνθρωπο και όχι 3 πρόσωπα που λένε αυθαιρέτως κάποιοι.
Ο Πλατωνισμός ανέπτυξε την ιδέα ότι ο φυσικός κόσμος εξαρτιόταν απο τον νοητό κόσμο.Υπέθετε την ύπαρξη μιάς “παγκόσμιας ψυχής”,ενός θεικού τρόπον τινά όντος που ήλεγχε τον κόσμο όπως η ανθρώπινη ψυχή ήλεγχε το σώμα…μάλιστα υπήρχαν ορισμένοι που έκαναν διάκριση μεταξύ της παγκόσμιας ψυχής και ενός Ανώτερου θεού,ο οποίος αποτελούσε την έσχατη αιτία των πάντων.
Μετα την εποχή του Πλάτωνα αναπτύχθηκε ο Στωικισμός όπου οι αυστηρής ηθικής στωικοί πίστευαν σε κάτι ανάλογο με την παγκόσμια Ψυχή,που δεν το ονόμαζαν έτσι αλλά την αποκαλούσαν “Λόγο” που εννοούσαν τόσο “αρχή” όσο και “λέξη”!!! Συνεπώς βγαίνει το συμπέρασμα ότι εκ των Στωικών οι νεοπλατωνιστές εισήγαγαν τον ορο “λέξη” ως ερμηνεία του “λόγου” εις την μετάφραση της Αγίας Γραφής και αυτό κατα πρώτον έγινε απο την παπική εκκλησία η οποία δίδασκε στην ουσία νεοπλατωνική ανθρωποθεολογία …!
Η πρώτη αγγλική μετάφραση του Λόγος σε “λόγο” ήταν από τη Βουλγάτα η οποία πρώτη μετέφρασε το Λόγος σε verbum (ρήμα)…αλλά συνέβη και η αυθαίρετη αλλαγή της πρόθεσης…του ορθού “προς τον Θεό” με το ανακριβές”μαζί με τον Θεό” και
The first English translation of Logos in “word” was the Vulgate which first translated the Logos in verbum (verb) … but it happened and arbitrary change of pronounce “to God” with “with God
Παρατηρούμε ότι στη Βουλγάτα το verbum = ομιλία συμβαδίζει με δογματική παράφραση γιατί ο Χριστός αν ερμηνεύεται ως ρήμα-ομιλία τότε χάνεται το ξεχωριστό πρόσωπο του Χριστού και έτσι έχουμε εν προκειμένω δογματική παράφραση που στηρίζει την τριαδικότητα σε ένα πρόσωπο αντί της αντικειμενικής ερμηνευτικής που αναδεικνύει την προσωπικότητα του θεού Υιού,ως του αίτιου της κτίσης ή Εκείνον που ώρισε ο Θεός να δημιουργήσει τον κόσμο,αλλά και όλο το θέλημα του Θεού που αφορούσε τότε την δημιουργία του κόσμου αλλά και εν υστέροις καιροίς τη νέα γεννεά των αιωνίων ζώντων υιών του Θεού! Ο θεός λόγος εναι στραμμένος σε αγαθή συνέργεια προς τον Πατέρα Θεό.
η έννοια της τριαδικότητας υπήρχε στους κύκλους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και από αυτήν βρήκε έρεισμα ο Αθανάσιος και εισήγαγε το δόγμα αυτό στην ανατολική εκκλησία. Το πράγμα το ανακάλυψε ο σερ Ισαάκ Νεύτων ο οποίος αντιλήφθηκε ότι η τεχνιτή έννοια του τριαδικού Θεού υποκατέστησε την αρχική πίστη στον έναν και μοναδικό του Θεό του Αβραάμ αλλά και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Παρερμηνευοντας τον Λόγο ως ενδιάθετη εντός του Θεού σοφία … καταφέρνουν να ενσωματώνουν τις 2 θείες Οντότητες του Πατρός και του Υιού σε μία ενιαία τριαδική τριπλή σύνθεση προσώπων δηλ μιά υιο-πατερικο-πνευματική τριπλότητα… αλλοιώνοντας έτσι και την Οντότητα του Θεού Πατρός αλλά και την ξεχωριστή θεία Οντότητα του θεού Υιού Αυτού…Κάνοντας αυτή τη δογματική ενσωμάτωση οι παρεμηνευοντες τας Γραφάς έκαμαν το αδιανόητο …να αφαιρέσουν την ξεχωριστή προσωπικότητα του Υιού του Θεού, ο Οποίος ήταν προς τον Θεό και όχι μέσα στον Θεό! Συνεπώς είναι λάθος η μετάφραση του λόγου ως “ομιλία” στα Ελληνικά και ως “word” στα αγγλικά.
Η επιλογή της λέξεως ομιλία/word ως ερμηνεία της αντίστοιχης αγιοκειμενικής “λογος” δημιουργεί ερωτήματα που παραπέμπουν σε τυχόν δογματική παρεισφρύουσα παράφραση ή απλά άγνοια της ελληνικής αρχαίας γλώσσης.
Αυτή η γνώση το πως δηλ. ακριβώς έγινε- υλοποιήθηκε η έμπνευση του Ύψιστου Θεού περί της Δημιουργίας των πάντων δεν υπήρχε πριν τόσο καθαρά διατυπωμένη.
Έτσι ο απ.Ιωάννης αποκαλύπτει στους Εφεσίους αλλά και σε όλους μας να κατανοήσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ,ο μονογενής Υιός του Θεός προυπήρχε εις τον Ουρανό και μάλιστα ήταν Εκείνος δια του Οποίου ο Θεός εποίησε τα πάντα, δηλ.ο εν αρχή Αίτιος των πάντων.
Στο άγιο κείμενο ο απ.Ιωάννης δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχε άλλη οντότητα εκτός του Θεού και του μονογενούς Υιού του Θεού και επίσης ότι θεός ήτο ο Χριστός δηλ.είχε θεία φύση ως Υιός του Θεού.Ο απ.Παύλος λέγει στην προς Φιλιππησίους επιστ. “εν μορφή θεού υπάρχων” δηλ. ήταν θεός Υιός και όχι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός Πατήρ Του και έτσι ποίησε την δημιουργία ,υλοποιώντας το θέλημα του Πατρός Θεού Του,συνεργώντας μαζί με τον Πατέρα στην ποίηση του ανθρώπου..στο “ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα και ομοίωσιν ημών”! Συνεπώς ο Θεός Πατήρ δια του Χριστού ,του Υιού Του ποίησαν τον άνθρωπο και όχι 3 πρόσωπα που λένε αυθαιρέτως κάποιοι.
Ο Πλατωνισμός ανέπτυξε την ιδέα ότι ο φυσικός κόσμος εξαρτιόταν απο τον νοητό κόσμο.Υπέθετε την ύπαρξη μιάς “παγκόσμιας ψυχής”,ενός θεικού τρόπον τινά όντος που ήλεγχε τον κόσμο όπως η ανθρώπινη ψυχή ήλεγχε το σώμα…μάλιστα υπήρχαν ορισμένοι που έκαναν διάκριση μεταξύ της παγκόσμιας ψυχής και ενός Ανώτερου θεού,ο οποίος αποτελούσε την έσχατη αιτία των πάντων.
Μετα την εποχή του Πλάτωνα αναπτύχθηκε ο Στωικισμός όπου οι αυστηρής ηθικής στωικοί πίστευαν σε κάτι ανάλογο με την παγκόσμια Ψυχή,που δεν το ονόμαζαν έτσι αλλά την αποκαλούσαν “Λόγο” που εννοούσαν τόσο “αρχή” όσο και “λέξη”!!! Συνεπώς βγαίνει το συμπέρασμα ότι εκ των Στωικών οι νεοπλατωνιστές εισήγαγαν τον ορο “λέξη” ως ερμηνεία του “λόγου” εις την μετάφραση της Αγίας Γραφής και αυτό κατα πρώτον έγινε απο την παπική εκκλησία η οποία δίδασκε στην ουσία νεοπλατωνική ανθρωποθεολογία …!
Η πρώτη αγγλική μετάφραση του Λόγος σε “λόγο” ήταν από τη Βουλγάτα η οποία πρώτη μετέφρασε το Λόγος σε verbum (ρήμα)…αλλά συνέβη και η αυθαίρετη αλλαγή της πρόθεσης…του ορθού “προς τον Θεό” με το ανακριβές”μαζί με τον Θεό” και
The first English translation of Logos in “word” was the Vulgate which first translated the Logos in verbum (verb) … but it happened and arbitrary change of pronounce “to God” with “with God
Παρατηρούμε ότι στη Βουλγάτα το verbum = ομιλία συμβαδίζει με δογματική παράφραση γιατί ο Χριστός αν ερμηνεύεται ως ρήμα-ομιλία τότε χάνεται το ξεχωριστό πρόσωπο του Χριστού και έτσι έχουμε εν προκειμένω δογματική παράφραση που στηρίζει την τριαδικότητα σε ένα πρόσωπο αντί της αντικειμενικής ερμηνευτικής που αναδεικνύει την προσωπικότητα του θεού Υιού,ως του αίτιου της κτίσης ή Εκείνον που ώρισε ο Θεός να δημιουργήσει τον κόσμο,αλλά και όλο το θέλημα του Θεού που αφορούσε τότε την δημιουργία του κόσμου αλλά και εν υστέροις καιροίς τη νέα γεννεά των αιωνίων ζώντων υιών του Θεού! Ο θεός λόγος εναι στραμμένος σε αγαθή συνέργεια προς τον Πατέρα Θεό.
η έννοια της τριαδικότητας υπήρχε στους κύκλους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και από αυτήν βρήκε έρεισμα ο Αθανάσιος και εισήγαγε το δόγμα αυτό στην ανατολική εκκλησία. Το πράγμα το ανακάλυψε ο σερ Ισαάκ Νεύτων ο οποίος αντιλήφθηκε ότι η τεχνιτή έννοια του τριαδικού Θεού υποκατέστησε την αρχική πίστη στον έναν και μοναδικό του Θεό του Αβραάμ αλλά και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Παρερμηνευοντας τον Λόγο ως ενδιάθετη εντός του Θεού σοφία … καταφέρνουν να ενσωματώνουν τις 2 θείες Οντότητες του Πατρός και του Υιού σε μία ενιαία τριαδική τριπλή σύνθεση προσώπων δηλ μιά υιο-πατερικο-πνευματική τριπλότητα… αλλοιώνοντας έτσι και την Οντότητα του Θεού Πατρός αλλά και την ξεχωριστή θεία Οντότητα του θεού Υιού Αυτού…Κάνοντας αυτή τη δογματική ενσωμάτωση οι παρεμηνευοντες τας Γραφάς έκαμαν το αδιανόητο …να αφαιρέσουν την ξεχωριστή προσωπικότητα του Υιού του Θεού, ο Οποίος ήταν προς τον Θεό και όχι μέσα στον Θεό! Συνεπώς είναι λάθος η μετάφραση του λόγου ως “ομιλία” στα Ελληνικά και ως “word” στα αγγλικά.
Η επιλογή της λέξεως ομιλία/word ως ερμηνεία της αντίστοιχης αγιοκειμενικής “λογος” δημιουργεί ερωτήματα που παραπέμπουν σε τυχόν δογματική παρεισφρύουσα παράφραση ή απλά άγνοια της ελληνικής αρχαίας γλώσσης.
Αυτή η γνώση το πως δηλ. ακριβώς έγινε- υλοποιήθηκε η έμπνευση του Ύψιστου Θεού περί της Δημιουργίας των πάντων δεν υπήρχε πριν τόσο καθαρά διατυπωμένη.
Έτσι ο απ.Ιωάννης αποκαλύπτει στους Εφεσίους αλλά και σε όλους μας να κατανοήσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ,ο μονογενής Υιός του Θεός προυπήρχε εις τον Ουρανό και μάλιστα ήταν Εκείνος δια του Οποίου ο Θεός εποίησε τα πάντα, δηλ.ο εν αρχή Αίτιος των πάντων.
Στο άγιο κείμενο ο απ.Ιωάννης δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχε άλλη οντότητα εκτός του Θεού και του μονογενούς Υιού του Θεού και επίσης ότι θεός ήτο ο Χριστός δηλ.είχε θεία φύση ως Υιός του Θεού.Ο απ.Παύλος λέγει στην προς Φιλιππησίους επιστ. “εν μορφή θεού υπάρχων” δηλ. ήταν θεός Υιός και όχι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός Πατήρ Του και έτσι ποίησε την δημιουργία ,υλοποιώντας το θέλημα του Πατρός Θεού Του,συνεργώντας μαζί με τον Πατέρα στην ποίηση του ανθρώπου..στο “ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα και ομοίωσιν ημών”! Συνεπώς ο Θεός Πατήρ δια του Χριστού ,του Υιού Του ποίησαν τον άνθρωπο και όχι 3 πρόσωπα που λένε αυθαιρέτως κάποιοι.
