Διάβασα ένα άρθρο περί της φανουρόπιτας και το τι μυθεύματα έχουν ως παραδόσεις και έθιμα όλοι οι εθελοθρησκοι άνθρωποι της γης. Παρατήρησα ότι όλοι εχουν ως κεντρικό γενικό καταπίστευμα, ότι οι ψυχές των νεκρών ζουν κατά κάποιο τρόπο και για αυτό έχουν εφεύρει τρόπους σωτηρίας τους η εν πάσι περιπτώσει μια καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης τους...
Κατ αρχην να πουμε για αυτο το εθιμο πως ξεκινησε...
"το έθιμο ξεκίνησε μετά την ανεύρεση της εικόνας του Αγίου Φανουρίου στη Ρόδο τον 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, η πίτα προσφέρεται για να συγχωρεθεί η μητέρα του Αγίου, η οποία ήταν αμαρτωλή. Η πίτα πηγαίνεται στην εκκλησία για να ευλογηθεί από τον ιερέα και στη συνέχεια μοιράζεται στους πιστούς." Προσφέρουν δηλ, την φανουρόπιτα για να συγχωρηθει μετα θανατον η μητερα του αγιου που ηταν αμαρτωλή ...
"το έθιμο ξεκίνησε μετά την ανεύρεση της εικόνας του Αγίου Φανουρίου στη Ρόδο τον 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, η πίτα προσφέρεται για να συγχωρεθεί η μητέρα του Αγίου, η οποία ήταν αμαρτωλή. Η πίτα πηγαίνεται στην εκκλησία για να ευλογηθεί από τον ιερέα και στη συνέχεια μοιράζεται στους πιστούς." Προσφέρουν δηλ, την φανουρόπιτα για να συγχωρηθει μετα θανατον η μητερα του αγιου που ηταν αμαρτωλή ...
Μιλαμε δηλ για μετα θανατον συγχώρηση ...κατι που αντιβαινει στη διδασκαλία της αγιας Γραφης περι μετανοιας του ανθρωπου οταν ειναι βεβαια ζωντανός και οχι μετα θανατον. Και εδω πρεπει να πουμε οτι και το δόγμα της αθανασίας της ψυχής ειναι και αυτο αντιχριστιανικό καθως ειναι πλατωνική δοξασία και οχι χριστιανική. Το ευαγγελιο ομιλει περι αναστασως δικαιων και αδικων και οχι για ψυχές που πανε σε χωρο μεταγωγων...
Αυτοι όλοι είναι που αγαπούν την ψυχούλα τους, την οποία εκ πλατωνικού ορισμού την έχουν αναγάγει σε κάτι αθάνατο άρα και θείο ....ετσι λατρεύουν την ψυχούλα τους ή λατρεύουν τον εαυτό τους και για αυτό η αγία γραφή τους ονομάζει ψυχικούς σε αντιθεση με τους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι βεβαιως είναι αυτοί που δεν ακολουθούν παραδόσεις και εντάλματα ανθρώπων ψευδοθρησκων ή εθελοθρησκων, οι οποίοι είναι οι αγαπώντες και ποιούντες το ψεύδος και των οποίων το τέλος είναι η απώλεια τους.
Ακόμα και κάποιοι που λένε ότι ξέρουν κάτι παραπάνω και οι οποίοι πραττουν κατι αναλογο χωρις να το καταλαβαίνουν,διδάσκοντας ότι οι νεκροί που Σήμερα είναι αμαρτωλοι θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία μετανοίας και έτσι σωτηριας ..Λενε λοιπόν αυτοί και προσεύχονται στον Θεό ως εξής: "και για τον κόσμο κάνε Θεέ μου το καλυτερο " Προσεξτε δεν λένε οτι ο κοσμος πρέπει να μετανοήσει γιατί αλλιως θα απωλεσθει, αλλά παρακαλούν τον Θεό να κανει κατι γι αυτούς, θέλουν δηλ. να μεσιτευσουν γι αυτούς...
Στην ουσία κάνουν το ίδιο με τους εθελοθρησκους ... αγαπούν τον κόσμο ,όλους τους ψυχικους-σαρκικους ανθρώπους και είναι βέβαιοι ότι ο Θεός με κάποιο τρόπο που αυτοί έχουν στο μυαλό τους θα τους δώσει μεταθανάτια ευκαιρία να μετακινηθούν από κατάσταση αμαρτίας σε κατάσταση σωτηρίας...
Ο Χριστός όμως λέγει σήμερα όσοι θέλουν να ζήσουν αιώνια να τον ακολουθήσουν Σήμερα , τώρα δηλαδή , και να αφήσουν τους ψυχικους-σαρκικους ανθρώπους, τους οποίους ονομάζει πνευματικά νεκρούς, να θάψουν τους εαυτών νεκρούς. Βλέπουμε εδώ οτι ο Χριστός, την ίδια ωρα που ομιλει ονομάζει νεκρους απο Σημερα, αυτούς που δεν Τον ακολουθούν στη διδαχή της Αληθειας Του,οι οποιοι είτε αδιαφορούν, είτε ακολουθούν τις πατροπαραδώσεις τους.
Συνεπώς μετά θάνατο δεν υπάρχει καμία ευκαιρία μετανοίας διότι ο Θεός ζητάει μετάνοια, πίστη και υπακοή στην διδαχη του Υιού Του κατα την Σήμερον Ημερα σωτηρίας και όχι την Αυριον Ημερα κρίσεως και απωλείας όλων των αδίκων-αμετανόητων .
Παρακάτω το αρθρο περι παγκοσμιότητας των εθελοθρησκευτικών παραδόσεων των ανθρωπων, ειτε αυτονομάζονται χριστιανοί ,ειτε Βουδιστές, ειτε οτιδήποτε αλλο δόγμα όχι που δηλώνει ενα πραγμα οτι ολος ο κόσμος εν τω πονηρώ κειται καθως όλοι δοκησίσοφα ψευδοθρησκευονται . Ολοι αυτοί αγαπουν την κοινη ψυχή τους ήτοι αγαπούν τον κόσμο κατι αντιθετο που λέγει η αγια Γραφη " μη αγαπάτε τον κόσμο " και εννοει το κοσμικό-ψυχικό φρονημα του ...και βεβαια ισχύει οτι " οποιος αγαπάει την ψυχή του δηλ την εθελοθρησκη σαρκικότητα του , αυτός θα την χάσει" .
-------------------------
Παραθετω παρακατω αυτούσιο το αρθρο που υπογραφει ο Νεκτάριος Τσιλής, ο οποιος με γλαφυρότητα παρουσιάζει την εν τω κόσμω βασιλευουσα κοινη (στα αρχαια ελληνικά κοινή = μολυσμένη)παραδοσιολατρεία των ψυχών, η οποια περιλαμβάνει την παραδωση περι φανουρόπιτας της εν ελλαδι ψευδωνυμου γνωσεως ... αλλά και την παραδοση της" ημερας των πεινασμένων πνευματων" που κανουν οι Βουδιστές.
Παρακάτω το αρθρο περι παγκοσμιότητας των εθελοθρησκευτικών παραδόσεων των ανθρωπων, ειτε αυτονομάζονται χριστιανοί ,ειτε Βουδιστές, ειτε οτιδήποτε αλλο δόγμα όχι που δηλώνει ενα πραγμα οτι ολος ο κόσμος εν τω πονηρώ κειται καθως όλοι δοκησίσοφα ψευδοθρησκευονται . Ολοι αυτοί αγαπουν την κοινη ψυχή τους ήτοι αγαπούν τον κόσμο κατι αντιθετο που λέγει η αγια Γραφη " μη αγαπάτε τον κόσμο " και εννοει το κοσμικό-ψυχικό φρονημα του ...και βεβαια ισχύει οτι " οποιος αγαπάει την ψυχή του δηλ την εθελοθρησκη σαρκικότητα του , αυτός θα την χάσει" .
-------------------------
Παραθετω παρακατω αυτούσιο το αρθρο που υπογραφει ο Νεκτάριος Τσιλής, ο οποιος με γλαφυρότητα παρουσιάζει την εν τω κόσμω βασιλευουσα κοινη (στα αρχαια ελληνικά κοινή = μολυσμένη)παραδοσιολατρεία των ψυχών, η οποια περιλαμβάνει την παραδωση περι φανουρόπιτας της εν ελλαδι ψευδωνυμου γνωσεως ... αλλά και την παραδοση της" ημερας των πεινασμένων πνευματων" που κανουν οι Βουδιστές.
Το σχετικο αρθρο κ Νεκταρίου Τσιλή
"Στην Κοινωνιολογία της Θρησκείας και στη Λαογραφία υπάρχει ένα φαινόμενο που συναντούμε συχνά: οι λεγόμενοι «λαϊκοί μύθοι της ευσέβειας». Πρόκειται για ιστορίες που εμφανίζονται σε διαφορετικούς λαούς και θρησκείες με κοινά μοτίβα, αλλά με μικρές παραλλαγές. Μέσα από αυτούς τους μύθους οι άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν θρησκευτικά έθιμα, να μεταδώσουν αξίες και να απαντήσουν σε μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα.
Αναφέρω εδώ δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες.
Η πρώτη ιστορία προέρχεται από τη λαϊκή παράδοση γύρω από τον Άγιο Φανούριο. Δεν υπάρχει σε κάποια επίσημη γραπτή πηγή, αλλά έχει διαδοθεί ευρέως από στόμα σε στόμα. Σύμφωνα με την αφήγηση, η μητέρα του Αγίου Φανουρίου ήταν σκληρή και αμαρτωλή. Μετά τον θάνατό της βρέθηκε στην κόλαση. Ο Άγιος Φανούριος, γεμάτος αγάπη για τη μητέρα του, ζήτησε τη βοήθεια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ για να τη σώσει. Παρά τις προσπάθειές τους, η σωτηρία της στάθηκε αδύνατη λόγω του κακού χαρακτήρα της. Από τότε, λέγεται ότι ο Άγιος παρακαλεί τους πιστούς να φτιάχνουν μια πίτα – τη γνωστή Φανουρόπιτα – και να τη μοιράζουν για την ανάπαυση της ψυχής της μητέρας του. Έτσι, η ιστορία λειτουργεί ως λαϊκή εξήγηση για την ύπαρξη του εθίμου που διατηρείται μέχρι σήμερα.
Μια παρόμοια αφήγηση συναντούμε στην Κίνα, με πρωταγωνιστή τον Βουδδιστή μοναχό Μου Λιάν. Η μητέρα του, λόγω της βουλιμίας της, καταδικάστηκε μετά θάνατον σε αιώνια πείνα. Ο Μου Λιάν ζήτησε τη βοήθεια του ίδιου του Βούδδα για να τη σώσει. Οι προσπάθειές του να της προσφέρει τροφή απέτυχαν, καθώς η ψυχή της δεν μπορούσε να φάει. Τότε ο Βούδδας τον συμβούλεψε να προσφέρει φαγητό στους μοναχούς, ώστε εκείνοι να προσευχηθούν για τη μητέρα του. Μέσα από τη συλλογική προσευχή των μοναχών, η μητέρα του Μου Λιάν ξαναγεννήθηκε ως άνθρωπος και λυτρώθηκε. Αυτή η ιστορία δημιουργεί το υπόβαθρο για το Φεστιβάλ των Πεινασμένων Πνευμάτων, μια σημαντική γιορτή στον κινεζικό Βουδδισμό.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι δύο λαοί με διαφορετική θρησκευτική παράδοση και πολιτισμό μοιράζονται ένα κοινό μοτίβο: ο γιος που προσπαθεί να σώσει τη μητέρα του από την κόλαση. Στην ουσία, αυτό το μοτίβο μεταφέρει πανανθρώπινα ερωτήματα: Μπορούν οι πράξεις μας να αλλάξουν τη μοίρα των αγαπημένων μας; Υπάρχει ελπίδα για τις ψυχές ακόμη και μετά τον θάνατο; Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αγάπης και της αφοσίωσης;
Αν ψάξουμε την παγκόσμια μυθολογία, θα βρούμε κι άλλες παρόμοιες ιστορίες. Ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη για να σώσει την Ευρυδίκη. Στη Μεσοποταμία η θεά Ίναννα κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο και επιστρέφει στη ζωή με θεϊκή βοήθεια. Στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό συναντούμε την ιδέα ότι οι προσευχές των ζωντανών μπορούν να ανακουφίσουν τις ψυχές των νεκρών, ενώ η Ρωμαιοκαθολική παράδοση ανέπτυξε τη διδασκαλία του Καθαρτηρίου. Στις ανατολικές θρησκείες, η σωτηρία ενός συγγενή μέσω πράξεων ευλαβείας ή ελεημοσύνης είναι επίσης συνηθισμένο μοτίβο.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από θρησκεία ή πολιτισμό, μοιράζονται κοινές αγωνίες και ελπίδες. Η μορφή αλλάζει, αλλά η ουσία είναι ίδια: η αγάπη μπορεί να φτάσει πέρα από τον θάνατο και να γίνει γέφυρα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Τέτοιες αφηγήσεις μάς θυμίζουν ότι οι θρησκευτικές παραδόσεις δεν είναι αποκομμένες η μία από την άλλη. Αντίθετα, συχνά αντηχούν κοινούς φόβους και πόθους της ανθρωπότητας.
Έτσι, είτε μιλάμε για τη Φανουρόπιτα στην Ελλάδα είτε για το Φεστιβάλ των Πεινασμένων Πνευμάτων στην Κίνα, δεν έχουμε απλώς δύο τοπικά έθιμα. Έχουμε δύο διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας βαθιάς πεποίθησης: ότι η μνήμη, η προσευχή και η αγάπη έχουν δύναμη που ξεπερνά ακόμη και τα όρια της ζωής και του θανάτου.
Νεκτάριος Τσιλής"
Αναφέρω εδώ δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες.
Η πρώτη ιστορία προέρχεται από τη λαϊκή παράδοση γύρω από τον Άγιο Φανούριο. Δεν υπάρχει σε κάποια επίσημη γραπτή πηγή, αλλά έχει διαδοθεί ευρέως από στόμα σε στόμα. Σύμφωνα με την αφήγηση, η μητέρα του Αγίου Φανουρίου ήταν σκληρή και αμαρτωλή. Μετά τον θάνατό της βρέθηκε στην κόλαση. Ο Άγιος Φανούριος, γεμάτος αγάπη για τη μητέρα του, ζήτησε τη βοήθεια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ για να τη σώσει. Παρά τις προσπάθειές τους, η σωτηρία της στάθηκε αδύνατη λόγω του κακού χαρακτήρα της. Από τότε, λέγεται ότι ο Άγιος παρακαλεί τους πιστούς να φτιάχνουν μια πίτα – τη γνωστή Φανουρόπιτα – και να τη μοιράζουν για την ανάπαυση της ψυχής της μητέρας του. Έτσι, η ιστορία λειτουργεί ως λαϊκή εξήγηση για την ύπαρξη του εθίμου που διατηρείται μέχρι σήμερα.
Μια παρόμοια αφήγηση συναντούμε στην Κίνα, με πρωταγωνιστή τον Βουδδιστή μοναχό Μου Λιάν. Η μητέρα του, λόγω της βουλιμίας της, καταδικάστηκε μετά θάνατον σε αιώνια πείνα. Ο Μου Λιάν ζήτησε τη βοήθεια του ίδιου του Βούδδα για να τη σώσει. Οι προσπάθειές του να της προσφέρει τροφή απέτυχαν, καθώς η ψυχή της δεν μπορούσε να φάει. Τότε ο Βούδδας τον συμβούλεψε να προσφέρει φαγητό στους μοναχούς, ώστε εκείνοι να προσευχηθούν για τη μητέρα του. Μέσα από τη συλλογική προσευχή των μοναχών, η μητέρα του Μου Λιάν ξαναγεννήθηκε ως άνθρωπος και λυτρώθηκε. Αυτή η ιστορία δημιουργεί το υπόβαθρο για το Φεστιβάλ των Πεινασμένων Πνευμάτων, μια σημαντική γιορτή στον κινεζικό Βουδδισμό.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι δύο λαοί με διαφορετική θρησκευτική παράδοση και πολιτισμό μοιράζονται ένα κοινό μοτίβο: ο γιος που προσπαθεί να σώσει τη μητέρα του από την κόλαση. Στην ουσία, αυτό το μοτίβο μεταφέρει πανανθρώπινα ερωτήματα: Μπορούν οι πράξεις μας να αλλάξουν τη μοίρα των αγαπημένων μας; Υπάρχει ελπίδα για τις ψυχές ακόμη και μετά τον θάνατο; Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αγάπης και της αφοσίωσης;
Αν ψάξουμε την παγκόσμια μυθολογία, θα βρούμε κι άλλες παρόμοιες ιστορίες. Ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη για να σώσει την Ευρυδίκη. Στη Μεσοποταμία η θεά Ίναννα κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο και επιστρέφει στη ζωή με θεϊκή βοήθεια. Στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό συναντούμε την ιδέα ότι οι προσευχές των ζωντανών μπορούν να ανακουφίσουν τις ψυχές των νεκρών, ενώ η Ρωμαιοκαθολική παράδοση ανέπτυξε τη διδασκαλία του Καθαρτηρίου. Στις ανατολικές θρησκείες, η σωτηρία ενός συγγενή μέσω πράξεων ευλαβείας ή ελεημοσύνης είναι επίσης συνηθισμένο μοτίβο.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από θρησκεία ή πολιτισμό, μοιράζονται κοινές αγωνίες και ελπίδες. Η μορφή αλλάζει, αλλά η ουσία είναι ίδια: η αγάπη μπορεί να φτάσει πέρα από τον θάνατο και να γίνει γέφυρα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Τέτοιες αφηγήσεις μάς θυμίζουν ότι οι θρησκευτικές παραδόσεις δεν είναι αποκομμένες η μία από την άλλη. Αντίθετα, συχνά αντηχούν κοινούς φόβους και πόθους της ανθρωπότητας.
Έτσι, είτε μιλάμε για τη Φανουρόπιτα στην Ελλάδα είτε για το Φεστιβάλ των Πεινασμένων Πνευμάτων στην Κίνα, δεν έχουμε απλώς δύο τοπικά έθιμα. Έχουμε δύο διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας βαθιάς πεποίθησης: ότι η μνήμη, η προσευχή και η αγάπη έχουν δύναμη που ξεπερνά ακόμη και τα όρια της ζωής και του θανάτου.
Νεκτάριος Τσιλής"
