Ἡ χριστιανική ζωή ὡς πρώτη ἀνάστασις
Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροί ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί οἱ ἀκούσαντες ζήσονται». (Ἰωάννου ε´ 25).
Πρόκειται γιά τήν λεγομένην, πρώτη ἀνάσταση. Αὐτή ἀφορᾶ τους νικητές πιστούς του Χριστού που ακουσαν και υπάκουσαν στη Διδαχή της Αληθείας και απο νεκροί που ησαν μεταβέβηκαν εις την ζωή ως ζώντες ζωή αγιότητος....και οι οποιοι τον καλόν αγώνα της πίστης ηγωνίσθηκαν και τηρησαν την πίστη εως τη στιγμή της κοιμησης τους και οι οποίοι εζησαν μια αναστημένη ζωή πνευματος φεροντες εις το ακέραιον την νεκρωση του φρονήματος της σαρκός.
Αυτοί είναι που εσταυρωσαν τη σάρκα τους και τις επιθυμίες στο σταυρό του Χριστού και εζησαν μετα του Χριστού ως συνεργοί Του στο εργο μαρτυρίας του Ευαγγελίου της Σωτηρίας προς πάντα άνθρωπο που θα θελήσει να μετανοήσει και να δεχθεί τον Υιό του Θεού ως Σωτήρα και Κύριό του.
Ετσι βιώνεται επι της γης η πρωτη ανάσταση των ζωντων εν Κυρίω πιστων,οι οποίοι μονο αυτοί λογίζονται ως ζωντες στα ματια του Θεού ενώ όλοι οι άλλοι οι απειθείς και αδικοι είναι νεκροί στα μάτια του Θεού . Ἡ ἀναστάσιμη αὐτή ἐμπειρία ἐκφράζεται στήν πρώτη καθολική ἐπιστολή τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος διακηρύττει: «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (3, 14).
Τό ἴδιο ἔλεγε κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζοντας τόν ἀναστάσιμο χαρακτῆρα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, πού εἶναι πραγματική συμμετοχή στή ζωή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Γράφει πρός Κολασσαεῖς: «Συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ὧ καί συνηγέρθητε διά τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτόν ἐκ τῶν νεκρῶν» (2, 12). Στήν πρός Ρωμαίους δέ ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνδέει τήν ἀνάστασι μέ τήν νέα ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Γράφει: «Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (6, 4).
Ἡ καινούργια ζωή -η αναστημένη ζωή δηλ. την ὁποία περιπατούμε ως νεα εν Χριστώ κτίσματα είναι η αναφερόμενη στην Αποκάλυψη ως πρωτη ανάσταση! Καθώς για να μετέχουμε της εσχάτης ανάστασης πρεπει να προηγηθεί σήμερα η ανάσταση του φρονήματος του πνευματος η οποία πρακτικά αποδεικνύεται απο τον αγιασμό της υπακοής μας εν τη οσιότητι της Αληθείας και εννοείται οτι πρέπει να μείνουμε αμόλυντοι απο τον κόσμο και να μη λάβουμε εις την διάνοιά μας το χάραγμα οποιασδήποτε αντιχριστιανικής διαδασκαλιας κυρίως της τριαδοθεϊστικής που ειναι και η βασιλευουσα εν τω κόσμω της ανομίας .
Παντοτε ισχύουν οι δύο αντιθέσεις της εννοιας πρωτος/η με την εσχατος/η που αναφέρονται στο χρονο.
Εδω πρεπει να πουμε και την διαφορά ως προς χρόνο αλλά και τη διάρκεια χρονική της πρωτης ανάστασης που αφορά την κατα πνευμα αγια ζωή των εν Κυριω πιστευοντων απο την εσχατη ανάσταση των εν τοις μνημειοις κεκοιμημένων ή ενταφιασμένων.
Η μεν πρώτη ανάσταση δεν είναι ένα στιγμιαίο χρονικό σημείο, αλλά διαρκεί ένα μεγάλο αλλά συγκεκριμένο χρονικό διάστημα το οποίο συμβολιζεται με 1000 χρόνια(Αποκάλυψη κεφ.κ΄)! Και το οποίο βασικά διαρκεί απο την ημερα της Πεντηκοστής εως την δευτέρα ελευση του Χριστού! Τα χίλια χρόνια των ανθρώπων με τη γλώσσα της Αγίας Γραφής σηματοδοτεί την διάρκεια μιας Ημέρας του Θεού καθώς τούτο είναι γεγραμμενο! και η Ημέρα που την ορίζει ο Θεός είναι ο καιρός της Σήμερον ευπροσδέκτου Ημέρας Σωτηρίας.
Η δε ανάσταση η εσχατη δεν ειναι χρονικό διάστημα όπως η πρώτη που ειπαμε πραπάνω , αλλά στιγμιαία καθώς τουτο σηματοδοτειται απο την εκφραση " εν ριπή οφθαλμού" !
Η πρωτη ανάσταση λοιπον εχει διάρκεια χιλιων συμβολικών ετών καθως ο Θεός δεν ασχολειται με ωροδεικτες και λεπτοδεικτες αλλά με την περιοδο οπου κηρυσσεται ευαγγελιο απελευθερωσης σε καθε εναν που θα δεχθει τουτο το Ευαγγελιο της σωτηρίας και θα βιώσει την ελευθερια του πνευματος της Αληθειας !
Και οπως ειπαμε η πρώτη ανασταση δεν ειναι στιγμιαία -"εν ριπή οφθαλμού ", άρα δεν πρόκειται περι ανάστασης κεκοιμημένων εν τοις μνημειοις, αλλά ανάσταση πνευματος των πιστευοντων στην Διδαχή της Αληθειας του Χριστού και οι οποιοι δια της υπακοής τους αποκτούν "νουν Χριστού" και ως ζώντες εν Κυρίω περπατουν εν καινότητι αγιας ζωής. ητοι με ενα λόγο μια αναστημενη ζωή αγιότητος.
Τα χίλια συμβολικά χρονια σηματοδοτούν όλη την μ.Χ εποχή ,την Ημερα Σωτηρίας, και δη το χρονικό διάστημα απο την ολοκλήρωση του εργου θυσίας του Χριστού και τη Πεντηκοστή μέχρι τη συντελεια του παρόντος ευαγγελικού αιώνος. Και τουτο επειδή απο την Πεντηκοστή και μετά ο Χριστός εν πνευματι έρχεται και βασιλευει ως Κύριος των πιστών Του ,ως ο εν πνευματι Παρακλητος που είναι πάντοτε μαζί με το τελευταίο υπόλοιπο του διαχρονικού Ισραήλ του Θεού ,και το οποίο αποτελεί το εσχατο συμπλήρωμα του λαού των σωζομένων αγίων-δικαίων του Θεού -το υπόλοιπο του διαχρονικού βασιλειου ιερατευματος,του κατα πνευμα ζεοντος ως συναναστημένου μετα του Χριστού αλλά και συνεργούντος και συνβασιλευοντος μετ΄Αυτού μέχρι συντελείας του παρόντος αιώνος. Στη διαρκεια της Σημερον ημέρας Σωτηρίας οπου ο Χριστός απελευθερώνει τον λαό Του ανασταινοντας τον πνευματικά απο την προτερη κατασταση της σαρκικής νεκρότητας του καθιστώντας όλους τους πιστευοντας εις Αυτόν πνευματικά ζώντες εν Κυρίω ...εννοειται οτι δεν ζουν πνευματικά οι άλλοι που απιστούν αλλά παραμένουν εν σαρκί νεκροί,σώματα νεκρά χωρις πνευμα ζωής! Γι αυτό λέγει "οτι οι λοιποί των νεκρών ουκ εζησαν(όχι "ανεζησαν" που παραφραζουν οι λεγόμενες μεταφρασεις) αχρι τελεσθη τα χίλια ετη " Αποκ. 20,5
Επίσης βλέπει (εδ.4/κεφ.20) ο Ιωάννης μόνο τους "ζώντες εν Κυρίω" ,τους μετα Χριστόν πιστούς οι οποίοι ως βασίλειο ιεράτευμα συνβασιλευουν μετα του Χριστού (εκάθισαν σε θρόνους) και κρίμα εδόθη αυτοίς δηλ εδώθη εξουσία ως συνεργοί να κάμουν και κρίση στους εναντιουμένους,να πατησουν επι πάσαν δυναμη του πονηρού,μη φοβούμενοι τον βασιλιά του σκότους καθώς ο εν αυτοις Χριστός ισχυρότερος και μεγαλύτερος του εν τω κόσμω Πονηρού. Θανικήσουν τις δυνάμεις του κακού αφού ο Χριστός ειναι η δύναμή τους !
Επίσης μόνο ο Απ.Ιωαννης ειδε μονο τους πιστούς ζώντες εν Κυρίω που ησαν ε πεπελεκισμένοι δια την μαρτυρία Ιησού και δια τον λόγον του Θεού δηλ ησαν δεδιωγμένοι ενεκεν δικαιοσύνης ,ενεκεν της μαρτυρουμένης πίστεως των εις τον Θεό τον Πατερα και εις τον Κύριο Ιησού Χριστό και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίον ,οδε την εικόνα του δηλ δεν συμβιβάστηκαν με την βασιλευουσα εν τω κόσμω Αποστασία η οποία με τον Συστημικό Ανομο Άνθρωπο της τριαδο-ειδωλοθεϊας κατεδίωξε τους πιστούς του Χριστού οι οποίοι βεβαιως έμειναν αμόλυντοι απο την εν τω κόσμω εθελοθρησκευτική ανομία και δεν ελαβον το τριαδοθεϊστικό χάραγμα επι το μέτωπον(ενν. επι της διανοίας) και επι την χειρα(επι την πρακτική της εμπορίας-απατης ) και ως περικαθαρματα του κόσμου έγιναν για να μη συναριθμηθούν με τους ανόμους.
Ο Απ.Ιωάννης περιγραφει τα λόγια του Κυριου που λέγει "ερχεται ωρα και Νυν (ΤΩΡΑ-ΣΗΜΕΡΟΝ ) εστιν οτι οι νεκροί ακουσωσιν την φωνή του Υιού του ανθρωπου και οι ακούσαντες (υπακούσαντες) θελουσιν ζήσει!" εδώ ο Κύριος ομιλεί περι των ανθρώπων που πιστευουν και υπακούουν στο κηρυγμα του Ευαγγελίου(φωνή του Υιού του ανθρώπου) . Αυτή λοιπόν είναι η πρωτη ανάσταση των πιστων του Χριστού,αυτών που περιπατουν μετα του Χριστού που ειναι πάντοτε μαζί τους οπως ειχε υποσχεθει εως συντελείας του αιώνος και οι οποιοι βεβαιως πραττουν τα αγαθά και αποδεικνύουν ετσι την πίστη τους στον Χριστό !Αυτο το άγιο περπατημα του ζωντος εν Κυρίω πιστού ανθρωπου πρεπει απαραιτητα να προηγηθεί εν τω επίγειο βίο Σήμερον ωστε να σφραγισθούν ως νικητές του βιου ,ως δίκαιοι εκ πίστεως και να κοιμηθούν εν Κυρίω !
Στην πρώτη ανάσταση λοιπόν εζησαν μονο ο πιστοί του Χριστού και μάλιστα εβασιλευσαν μετα του Χριστού ως βασιλεις και ιερεις ητοι ως βασίλειο ιερατευμα ,συνεργοί του Χριστού στην ενεργουμένη Βασιλεία Του επι των καρδιών των πιστευοντων εις Αυτόν .
Η ζωή εν Χριστώ του καθε πιστού υπάκουου της Αληθείας- του αναγεννημένου εν Κυρίω ανθρώπου ορίζει τήν χριστιανική ζώσα ὕπαρξη του.
. Τό πῶς πρέπει νά ζεῖ ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος ὡς «Υἱός τῆς ἀναστάσεως» κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ περιγράφεται καί συνιστᾶται ἀπό τόν ἀγωνιστή τοῦ χριστιανικοῦ στίβου Ἀπόστολο Παῦλο συχνά στίς ἐπιστολές του. Προτρέπει: «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. Ἀπεθάνετε γάρ, καί ἡ ζωή ἡμῶν κέκρυπται σύν τῷ Θεῷ» (Κολασ. 3, 1-3).
Καί ἀλλοῦ: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρεία…νυνί(εμφαντικό του νυν χρον. διαστήματος της Σημερον ημερας Σωτηρίας) ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, ἀργολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Κολασ. 3, 5-10).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο γιά μιά πείρα τῆς ἀναστασιμης εν Κυρίω ζωής των πιστευοντων , πού εἶναι ἡ καρτερική καί μέ γενναιότητα, αὐταπάρνηση καί χωρίς γογγυσμό ἀποδοχή τῶν θλίψεων καί τῶν ποικίλων πειρασμῶν καί παθημάτων τῆς ζωῆς μας. Ζητῶ, γράφει, «τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, εἴ πως καταντήσω εἰς τήν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν». (Φιλιπ. 3, 10-11).
Ο Απ.Παύλος ομιλεί για γνωριση του Χριστού και της δύναμης της αναστάσεως Αυτού σήμερα στον τρεχοντα επίγειο βίο του! Ομιλεί για τη δυναμική ανάσταση του Πνευματος που ο ίδιος ζει ως νεο εν Χριστώ κτίσμα και που κοινωνεί τα παθήματα του Χριστού εις το σώμα του με την ελπίδα να καταντήσει εις την εξανάστασιν των νεκρών. Προσέχουμε οτι προηγειται η ανάσταση του νεου κτίσματος εν Χριστώ ητοι η πρωτη ανάσταση του νεου Παυλου εις τον επίγειο βίο του και και αυτό του δίνει την ελπίδα να καταντήσει στην εξανάσταση των νεκρών! Δεν ειναι ασφαλώς τυχαία η διαφορά μεταξύ της πρωτης ανάστασης με την εσχατη εξανάσταση εκ νεκρών,καθώς προφανώς ο απ.Παυλος αναφερεται σε δυο γεγονότα ,ενα ενδοκοσμικό συγχρονό του και ενα εσχατολογικό μελλοντικό!
Ὁ χριστιανός ζῶν τήν ἐν Χριστῷ ζωήν ἔχει τήν ἐλπίδα καί περιμένει μέ υπομονή τήν μεταμόρφωσι τοῦ ταπεινοῦ σώματός του σέ σῶμα δόξης. Τό ἐσχατολογικό φρόνημα τοῦ πιστοῦ εἶναι ὅτι, «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτήρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτόν καί ὑποτάξαι αὐτῷ τά πάντα» (Φιλιπ. 3, 20-21).
Η εσχατη ανάσταση πάντων των εν τοις μνημείοις
Στο ιδιο κεφάλαιο 5ο του κατα Ιωαννη ευαγγελίου όπου διαβασαμε περι της πρώτης ανάστασης του πνευματος των πιστευόντων στον Χριστό ομιλεί στη συνέχεια (εδ.28-29) ο Κύριος για την εσχατη ανάσταση δηλ ανάσταση της εσχατης ωρας που δεν είναι της νυν ωρας οπως η πρώτη που ειπε προηγουμένως αλλά περι της αναστάσεως της εσχατης ωρας πάντων των εν τοις μνημείοις ενταφιασμένων οι οποιοι θα αναστηθούν εκ των μνημειων,οι μεν τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής ,οι δε τα φαυλα πραξαντες εις ανάστασιν κρίσεως.
Εννοούμε οτι θα γίνει μία ανασταση κοινή για όλους τους ενταφιασμένους αλλά με διαφορετικό προορισμό οι μεν προς ζωή αιώνια,οι δε προς κρίση ή προς ονειδισμό και αισχύνη που λέγει ο Δανιήλ.
Πρεπει να καταλάβουμε οτι κρίση σημαίνει τιμωρία-κολαση (λεξικογραφικά κόλαση =αποκοπή, κλάδεμα) και ετσι οι τα φαυλα πράξαντες ανίστανται προς αποκοπή εκ της αιωνίου ζωής που θα λάβουν οι τα αγαθά ποιήσαντες καθώς ο Θεός είναι Δίκαιος να ανταποδώσει εις τον καθένα κατα τα εργα του επι της γης και βέβαια είναι γεγραμμένο οτι ο "Θεός ουδόλως αθωώνει τον ενοχο". Ειναι επίσης γεγραμμένο οτι αδικοι δεν προκειτα να κληρονομήσουν αιώνια ζωή καθώς στον επίγειο βίο τους έπραξαν φαυλα ,ασύνετα και γι αυτό το κρίμα(τιμωρία) μένει επι της κεφαλής τους. (σημερα όλοι οι αμετανόητοι, οι απειθείς και ασεβεις - αδικοι θησαρίζουν οργή που θα γίνει εν ημερα κρίσεως των αδίκων)
Τελικῶς ἡ ἀνάσταση τῆς ἐσχάτης ἡμέρας δέν θά κάνει τίποτε ἄλλο παρά νά φανερώσει ὁλοκάθαρα ποιός βίωσε-έζησε την πρωτη ανάσταση του πνευματός του -πως εζησε υπακουος εν Κυριω , ποιός δηλ. ειχε τον Χριστό Βασιλιά στη επιγεια ζωή του και και ποιός δεν ειχε τον Χριστό και παρέμεινε πνευματικά νεκρός επι της γης . Επίσης θα φανερώσει και ποιοι ήσαν οι δίκαιοι π.Χριστού οι οποιοι ασκησαν πίστη κατ ευθεια στον Θεό με οσα ο Θεός απαιτουσε γι αυτούς να πραξουν κατα συνειδηση...Ο απ Παυλος ομιλει οσοι ειναι υπο νομο κρινονται με τον νόμο και οσοι δεν ειχαν τον νόμο του Μωυσεως δηλ ησαν εκτος Ισραηλ κρινονται χωρίς νομο Μωυσέως αλλά εννοειται με τον αγραφο ηθικό νομο της συνειδήσεως που ο Θεός απαιτει την τηρηση του απο ολους τους ανθρωπους.
